Հիմնադիրներ Հրայր և Աննա Հովնանյանների կյանքի պատմությունը կարելի է բնութագրել միայն որպես տիպիկ ամերիկյան երազանքի պատմություն: Նրանց երկուսի հայրերն էլ Հայոց ցեղասպանությունը վերապրածներ են եղել։ Նրանք ծանոթացել են 1955 թվականին Նյու Ջերսի նահանգի Ասբերի Պարկում հայկական պարի ժամանակ։ Հրայրը նոր էր գաղթել Բաղդադից հունական բեռնափոխադրող նավով և աշխատում էր երեք աշխատատեղերում՝ Վիլանովայի համալսարան ընդունվելու համար: Աննա Համբարյանը, որը ծնվել և ապրում էր Նյու Յորքի Քուինս քաղաքում, վերջերս էր ավարտել Նորաձևության տեխնոլոգիական ինստիտուտը։ Ասբերի պարկի այդ շաբաթավերջից մի զվարճալի դեպք, որը Աննան երբեք չէր հոգնում պատմել, պատմում է այն մասին, թե ինչպես էին նրանք խմբով մեքենայով անցնում հարևան շքեղ Դիլ քաղաքով՝ օվկիանոսի ափին գտնվող իր շքեղ տներով, որոնցով բոլորով մեկ առ մեկ հիանում էին: Հրայրը հայտարարում է. «Աննա, ես պատրաստվում եմ մի օր քեզ համար գնել այս տներից մեկը»: Խումբը սկսում է ծիծաղել, քանի որ նրանք հենց նոր էին հավաքել բենզինի մանրադրամը: Աննան ամենայն լրջությամբ պատասխանում է. «Գիտեմ, որ դու դա կանես»: Եվ 20 տարի անց նա դա արեց․ նա կնոջ համար գնեց կալվածք օվկիանոսի ափին Դիլում, Նյու Ջերսի: 

Հրայրը և Աննան ամուսնացել են 1956 թվականին, ունեցել են հինգ երեխաներ և հինգ թոռներ։ Իրենց համատեղ կյանքի ընթացքում նրանք իրենց նվիրել են իրենց ընտանիքը սիրելուն, մարդկանց կյանքը հարստացնելուն, հայկական գործերը հպարտությամբ առաջ տանելուն և հարստություն կուտակելուն՝ հիմնված Հրայրի արտասովոր աշխատանքային էթիկայի և Աննայի անսասան աջակցության վրա:

Քաղաքաշինական ճարտարագիտության բակալավրի կոչումով Վիլանովան ավարտելուց հետո Հրայրն աշխատում էր Կոնեկտիկուտի մայրուղիների կառավարում-ում, իսկ Աննան տանն էր՝ իրենց առաջնեկի հետ միասին: Նրանց ճակատագիրը փոխվեց 1958 թվականին, երբ Հրայրը այցելեց շինհրապարակ Թոմս Ռիվերում, Նյու Ջերսի, որտեղ նրա զարմիկը վաճառքի նպատակով տուն էր կառուցում: Նա էլ որոշեց նույնը անել, թողեց աշխատանքը, հող գնեց ու սկսեց շինարարությունը։ Երիտասարդ զույգը քրտնաջան աշխատում էր․ Աննա տանն էր՝ մեծացնելով իրենց աճող ընտանիքը, և Հրայրը շինհրապարակում՝ օրը գրեթե 24 ժամ: Ավելի ուշ նրան միացան երեք եղբայրները։ Նրանց հետ մի քանի տարի հաջող աշխատելուց հետո, 1963թ․-ին Հրայրը ստեղծեց իր սեփական ընկերությունը՝ Հովսոնս Ինկ-ը: Այդ առաջին տարում Հովսոնսը կառուցեց 74 տուն, և Հրայրը հասկացավ, որ բնակարան գնողների ութսուն տոկոսը թոշակառուներ էին: Միևնույն ժամանակ, նա նշել է, որ հայրը պնդում էր, որպեսզի հստակ իմանա այն հողատարածքի սահմանները, որը Հրայրը գնել էր իր համար: Հրայրը մի Աստվածահայտնություն ունեցավ, որը փոխեց նրա ապագան:

Գրքերում նա հիշատակվում է որպես տարեցների մեծ համայնքների համար  առանձին հողամասերի վրա տեղակայված մասնավոր տների հայեցակարգի նորարարներից մեկը: Հրայր Հովնանյանի կողմից կառուցվել են տասնյակ հազարավոր մեծահասակների համայնքային տներ Նյու Ջերսիում, Ֆլորիդայում և Կալիֆորնիայում: Իր վերջին երեք տասնամյակների ընթացքում նրա բիզնես գործունեությունը բազմազան էր՝ ներառելով առողջապահական հաստատությունների, խոշոր մանրածախ կենտրոնների, գրասենյակային համալիրների, վարձակալած բնակարանների և 7200 ակր հանքարդյունաբերության բիզնեսի զարգացումը: 

Իր կորպորատիվ բիզնեսի ձեռքբերումներից բացի Հրայր Հովնանյանը զբաղվել է բազմաթիվ բարեգործական և քաղաքացիական գործունեությամբ։ Նա տասնամյակներ շարունակ եղել է Հայկական Համագումարի հոգաբարձուների խորհրդի նախագահ և եղել է «Հայաստան» համահայկական հիմնադրամի հիմնադիր անդամ։ Ժամանակի հետ մեկտեղ նրա բարեգործական ներդրումները հասել են ավելի քան հիսուն միլիոն դոլարի իր կյանքի ընթացքում: 

Նրան մշտական աջակցողը թե՛ բիզնեսում, թե՛ բարեգործության մեջ, եղել է Աննան։ Հրայրը միշտ իր հաջողությունը վերագրում էր իր կնոջ տոկունությանը, վստահությանը և հավատարմությանը, որոնք ոգեշնչեցին նրա մեծ ջանքերի, հսկայական ռիսկերի և մոնումենտալ ձեռքբերումների: Աննան նրբորեն վարում էր կնոջ և մոր պարտականությունները՝ միևնույն ժամանակ շարունակելով զարգացնել իր շնորհը՝ որպես արտասովոր արվեստագետ: Նա նկարել և պատկերել է իր շուրջը տիրող կյանքը, իսկ 2012 թվականին Երևանում, Հայաստանում, ունեցել է իր ստեղծագործությունների ցուցահանդեսը՝ կենսագրական գրքի ուղեկցությամբ:

Հրայրի և Աննայի նվիրվածությունը Հայաստանին չի կարելի գերագնահատել։ Թեև նրանցից ոչ մեկը ոչ մի ընտանեկան կապեր չուներ, բայց 1999 թվականին նրանք տեղափոխվեցին Հայաստան՝ իրենց կառուցած հոյակապ տունը և այնտեղ մնացին մինչև իրենց կյանքի ավարտը՝ Աննան 2018 թվականի աշնանը և Հրայրը՝ 2021 թվականի գարնանը։ Նրանք երկուսն էլ թաղված են Երևանի կենտրոնում գտնվող Սուրբ Աննա եկեղեցու տարածքում, որը Հրայրը կառուցել է 2015թ․-ին՝ ի պատիվ իր կնոջ։